Auteur: Jade

Verwerking verweven Glasgerinkel. De deurbel gaat.
Ik word met een ruk wakker, kijk meteen op naar het raam.
Niks.
De deurbel is stil.
Weer een nachtmerrie waarin ik herbeleef.
Ik stap mn bed uit, geef mn kiddies een aai over hun bol, leg hun deken goed en waggel naar de wc.
Het is donker, en ineens doemt zijn gezicht op voor mijn neus. Ik schrik.
Besef me dat het in mn hoofd zit. En loop snel naar mn bed.
Ik voel zijn aanwezigheid. Voel de angst me weer verlammen.
“Ik ben niet agressief. Ik zou jou en de kinderen nooit wat aandoen, dan spring ik nog liever voor een trein.”
“Je bent altijd ziek en nooit dood”
De zinnen spoken door mn hoofd, en even ben ik bang dat in een psychose terechtkom ofzo,
Maar dan besef ik me dat dit verwerken is.
Dwars door de angst heen.
Voelen wat ik destijds niet voelde omdat er teveel gevaar was.
Ik weet beter. Hij niet agressief?!
Hij zou inmiddels plat moeten zijn als hij zn woorden had waargemaakt…
Niet haatdragend worden sarah, berisp ik mezelf.
En ik trek de deken ver over mn hoofd heen.
Ik wil weg van zijn aanwezigheid die me blijft achtervolgen hier, waarin iedere nacht weer een film start en ik badend in het zweet en angstig wakker word
De vele vragen vinden geen antwoord en misschien is dat ook niet eens meer interessant.
Misschien is het het niet meer waard.
Een nieuw iets opzoeken. Weg van hier.
Weg van de vele herinneringen.
Op weg naar een ander leven waarin hij en zulke types geen weg meer vinden in mijn leven
Waarin ik ze verban, ver weg van mijn hart en ziel.
De hel op aarde heb ik gezien, gevoeld en beleeft, nu wil ik de zon zien schijnen!

Oordelen
Ik heb ook altijd wat.
Ja klopt. Altijd is er wel iets gaande in mn leven.
Veel dingen al meegemaakt en ervaren.
En heb ik het niet zelf ervaren kan ik me goed in een ander verplaatsen
Aan empathie geen gebrek en mn geweten blert me soms gek!

Maar aan oordelen heb ik een hekel
Aan niet vragen des te meer
Maakt dingen meemaken iemand minder?
Ik dacht juist dat het levenslessen zijn die de een meer krijgt dan de ander

Geroddel en geleuter gek word ik er soms van
Iedereen weet het altijd beter
Maar geen een verteld het mij
Het maakt me onrustig en onzeker
Dat een ander wel weet wat in mijn leven speelt

Het gebrek om na te vragen,
Een oordeel na te jagen
Maakt dat je misloopt
Een hoop realiteit

Ik ben geen slachtoffer
 je hoort me niet snel klagen
Ik ben sterk genoeg om mijn lessen te dragen
Maar wil je luisteren
Geef dan een oor
Want eenzaamheid is dichtbij
Met je ge- en veroordeel!

Ik ga. Ik spring.
Ik sluit mn ogen en spring.
De wind suist om mn hoofd heen,
De regen slaat in mn gezicht.
De grond verdwijnt onder mn voeten
Maar ik ga!

De grond voel ik nog niet, maar er is vooruitgang
Want ik sprong.
Niet wetende wat het gaat brengen
Maar van alle dingen waar ik ingepropt ben
Is dit MIJN keus geweest.

Ik open èèn oog.
Dan de ander, terwijl de lucht langs me heen suist
En ik spreid alvast mn armen
Voor als de grond in zicht komt
En ik veilig landen kan…

We kunnen weer vooruit.
We gaan verder, beter worden.
Herstellen.
Een betere versie van mezelf wil ik worden
Een betere moeder voor mn kids wil ik zijn
Maar bovenal wil ik dit gevoel even vasthouden
Van trots op jezelf zijn…
Want ik sprong.
De diepte in.
Ik koos door mn angst heen.
Ik sta, ik spring, ik leef.
Ik geef niet op hou, mn humor hou mn moed
Ik berust in mn verleden en stap op naar de toekomst,
Nee ik stapte niet, ik sprong en ik hoop dat mn landing zacht zal zijn

“Loop jij dan naar mijn ouders?”

”  Dan kom ik daarheen met de scooter. Tank ik eerst. Dus geef me je pasje maar even..”” hoezo? Geef je pas maar even? Je hebt toch zelf geld?”” zeik niet zo, als ik het had zou ik je niet vragen toch?”” wat heb je dan gehaald in twee dagen tijd? Ik heb er niets van gezien namelijk…”” hoeft ook niet. En zijn we nou samen of niet, lijkt wel of je niet wilt delen, niet wilt dat we samen zijn…als je me nu je pas niet geeft ga ik weg dan zoek je t maar uit!”Ik rommel in m’n tas en haal het pasje uit mn portemonnee. Weer bekruipt me dat gevoel waar ik de vinger niet op kan leggen. Iets klopt er hier niet…Hij vertrekt en ik pak dochtertje om naar schoonouders te lopen.Daar aangekomen zegt vriend dat we met z’n tweeen weggaan en dochtertje bij hun blijft.Ik voel weerstand maar heb geen zin in ruzie hier dus stem in.We vertrekken op de scooter. Een stukje verder vraagt hij of ik wat weet waar we naartoe kunnen. Ik zeg dat hij weg wou en wat hij in gedachten had. Hij weet niets, dus opper ik een theehuisje in de bossen.Hij rijdt en ik zeg af en toe waarnaartoe.Bij het theehuisje stappen we af, en zie ik hem kijken vol walging:” bedoel je dit? Dat is voor ouwe wijven! Dus echt iets voor jou maar mij zie je daar niet. En nu gaan we een wandeling maken want ik heb zin om te neuken!”Ik stamel dat we dat niet in een bos hoeven te doen maar ook thuis.Weer verandert zijn houding, hij loopt naar me toe en pakt mn haar stevig beet terwijl hij wegloopt…” meelopen jij!”Een stukje verderop blijft hij stilstaan, een klein open stukje in het bos is zichtbaar tussen de bomen. Hij loopt door de takken en trekt me mee. De takken zwiepen in mn gezicht want ze aan de kant houden doet hij niet.Mijn hart klopt in mijn keel en ik vraag me af wat hij van plan is.Hij staat stil en steekt een sigaret aan.Ik kijk naar hem. Hij staat op èèn been. Nonchalant, zijn hoofd een beetje schuin, zn ogen donker en iets dichtgeknepen.” Zo”,  zegt hij, “ga je nog wat doen? Of blijf je me stom aanstaren?”Ik vraag wat hij van plan is en op dat moment gooit hij zn sigaret weg en pakt me weer bij mn haar vast. Hij trekt me naar onderen toe, naar zn broek.En zegt:” wat dacht je van pijpen om mee te beginnen?”Ik denk dat het een grapje is en lach wat zenuwachtig. Dan gaat zijn hand in zijn broekzak en bij het eruit halen zie ik een stalen lemmet glinsteren.”Dat mes heb ik gekocht voor hem” flitst door me heen.Hij zet het staal op mn hals en zegt :”Nu! Anders kom je hier niet levend weg en overleven je kinderen dit avontuurtje ook niet!”Ik knoop zijn broek los en begin.Vol walging en angst.” kom nou! Kom nou!” word een mantra in mn hoofd. Hij duwt hem achterin mn keel, ik kokhals en hij slaat me op mn hoofd, van schrik bijt ik per ongeluk in zijn penis en weer slaat hij me op mn hoofd.Tranen springen in mn ogen en eindelijk komt hij.Met een ferme duw gooit hij me naar achteren, knoopt zn broek dicht en zegt:” zo dat is dan het enige waar je nog goed in bent!”En ik weet niet of het een compliment is of de zoveelste vernedering

Zzzzzlapen…

Slapen was al een heikel punt maar sinds we hier zijn is het nog dramatischer dan anders.

Nachtmerries, en ik ben al niet zo gek op paarden en als ze dan ook nog in de nacht aan komen denderen…

De therapieen zijn intensief en rakelen alles op.

Je hersenen krijgen tijd om het plaatje een plek te geven en dat op zijn plek zetten gaat gepaard met slecht slapen, angsten, en eigenlijk ligt alles wat je gedacht had over jezelf overhoop.

OK, wat ik dacht over mezelf ligt overhoop.

Jaren heb ik gelooft, echt intens gelooft, dat ik het over mezelf afriep, dat het mn eigen schuld was, dat ik niet meer verdiende, dat ik waardeloos was, niets waard..

En nu hier leer je ineens dat aan de situaties je niets kon doen, dat je je eigen leven zelfs gebruikt het om anderen te redden en in mijn geval om te voorkomen dat mn kinderen en ik gegrepen werden.

Was het zo erg?

Ja, het was zo erg.

En wat me dan zo ontzettend raakt zijn mensen die hun kind de dupe laten worden ervan, niets veranderen aan de situatie al weten ze wat er speelt, maar ondernemen ze niets omdat ze het heerlijk vinden om een weekend zonder kids te zijn… en dat  steekt me, want datzelfde kind heb ik vier jaar lang beschermd, verzorgd en alles voor gedaan…

Niemand verdient dit zeggen ze, maar in mn hoofd heb ik een aantal mensen waar ik van denk:”Toe maar, krijg jij maar even een flinke tik op je hasses!”

Misschien dat ik dan ook weer beter slaap…

Bedtijd 

” welterusten lief meisje, welterusten lieve jongen.”

Ik fluister het zacht tegen hun slapende gezichtjes.

Ze liggen beide in hun eigen kamer, in hun eigen bed.

Niets bijzonders zul je denken. Maar voor mij een enorme overwinning. Want ze lagen bij mij op kamer of in bed.

Dat was de enige plek waar ze durfden te slapen, waar ze zich veilig genoeg voelden, dichtbij mama.

Maar we gaan verder, ze ontwikkelen zich. De één in de puberteit, de ander moet zich verder ontwikkelen en dat gebeurt niet als ik haar, al dan niet onbewust, klein hou.

De jongste heeft EMDR. Ze reageert goed maar heftig. Toch creëert het ruimte om met deze dingen aan de slag te moeten. Want natuurlijk zal zij niet zelf zeggen dat ze naar haar kamer wil. Dat moet mama dus doen.

Afgelopen week haar kamer klaar gemaakt. Een bed gehaald, een klamboe gemaakt met glow in the dark sterren erin geweven. Ze vond het prachtig. Maar nog eng.

‘ rigoureus veranderen’ zei haar therapeute. Ze moet erdoor. Ze moet leren dat het veilig is ook al is ze bang.

Maar ik ken m’n dochter. En weet dat rigoureus niet werkt voor haar. Dus geleidelijk aan met haar in haar kamer gezeten. En vanavond ging ze slapen. Ze genoot van de lichtgevende sterren. Ze lag als een mini welpje in haar grote bed. En ik hoop dat ze daar mooi mag dromen, en ze beide mogen voelen en ervaren dat het goed is zo. Dat mam er ook nu gewoon voor ze is.
Wat ben ik super trots op de veerkracht van beide kinderen. Maar ook op mezelf, dat ik ze dat vertrouwen terug heb kunnen geven!

Stap voor stap kruipen we uit het diepe dal. Maar dat we er komen, is één ding wat zeker is!

Huilen vanuit je tenen.

Bijna 3 jaar geleden was het, dat ik sterk genoeg was de relatie te verbreken die mij en m’n kinderen zo kapot maakte.
Gehersenspoeld was ik. Gefrustreerd raakte ik. Omdat dit niet was waar ik op gehoopt had. Gefaald voelde ik me, want ik kon m’n kinderen niet beschermen.

Een interne gezinstrauma behandeling volgde. 8 weken lang zaten we ergens ver van huis.
EMDR sessies volgden. Dagelijks twee tot 3. Bij mij en bij de kinderen. Van toen 12 en 3.
Ptss. En doordat ik EMDR kreeg en veilig was ging ik praten. Praten over de acties van nex. En konden de kinderen geholpen worden.
Maar voelde ik me beter? Nee.

Na een gedwongen verhuizing vanwege onveiligheid daar door nex bleek er bij m’n jongste meer aan de hand te zijn. Signalen van misbruik werden gelukkig serieus genomen en deels bevestigd door de hulpverlening. Maar wederom komt nex overal mee weg want geen DNA, geen zaak aldus de zedenpolitie.

Trauma’s bij de kleine meid die zorgden voor niet durven slapen. En ik voelde haar feilloos aan. Wist waar haar angsten vandaan kwamen, want ik was erbij.
Op de wachtlijst voor verdere hulp in onze eigen stad…wachten en wachten.
Eindelijk na 9 maanden konden we verder.

Onderwijl ligt mijn humeur in duizend stukken uiteen gereten. Is m’n kontje zo kort geworden door het slechte slapen. De volledige tijd die opgeëist word door beide kids.
Door mensen die alles wel beter weten, hoe ik het moet doen wat ik niet moet doen.
Zegt de hulpverlening dat ik goed bezig ben. Dat dit het laatste, lastige stukje is.
Maar ik voel het niet.
Al weken voel ik me zo lusteloos als een nijlpaard op het droge.
Al weken voel ik me als een spons die nergens zin meer in heeft, en de zooi niet meer kan bolwerken.
Overal fiets of vlieg ik heen.
School. Fysio. Therapie. En ondanks dat ik het gevoel had dat ik niet meer kon, ging ik.door.
Geen traan heb ik gelaten. Om niks. Want het was het niet waard, en ik moet sterk zijn.

Tot vanavond.
Dochtertje was weer zo bang om te slapen. Al twee dagen is ze vreselijk boos en schiet haar stemming alle kanten op. Ze heeft haar derde EMDR sessie gehad maandag.
En ik brak. Huilend viel ik op de keukenvloer. Kon niet meer stoppen. Alles schokte en het huilen kwam vanuit m’n tenen.

Worden en verdriet om wat die *”€# heeft gedaan en waar hij mee wegkomt. Hij ogenschijnlijk gelukkig lijkt met z’n zoveelste prooi die wederom slachtoffer word. Met z’n façade om slachtoffer te spelen. Terwijl de echte slachtoffers door hem gemaakt zijn.
Terwijl ik de rust moet bewaren maar m’n stem teveel volume geeft omdat alles over geprikkeld is.
En ik voel, en weet dat dit het begin van een depressie is.
En het voelt als falen.
Maar ook als opluchting want ik weet nu, dat ook dat delen en uitspreken naar de juiste personen betekent dat ik eindelijk dat doe wat ik nooit heb gedaan:” voor mezelf en m’n gezin zorgen”. Als is het zonder liefhebbende man die me helpt met de kinderen. En met een rat in het verleden. Mijn kinderen laat ik niet alleen. Wij zijn vechters en zijn zo ver gekomen. Deze eindspurt lukt ons ook.

Ik brak. Maar met een reden. En hoewel het om me heen donker is, zie je dan juist zoveel lichtpuntjes…al zitten er bij mij nu ontieglijk veel wolken voor, ik weet, dat ik ook deze kan verslaan. Ik. Blijf. Staan.
Al moet ik huilen, vanuit m’n tenen.

Ik schrijf wel lief lijf maar eigenlijk kijk ik nog steeds vol walging naar je.

Toch hebben we zoveel meegemaakt samen en je staat nog. Je bent nog steeds deel van mij!

Een erge ziekte, tien zwangerschappen, twee bevallingen, een vroeggeboorte, miskramen.

Geweld. Misbruik.

Als ik naar je kijk kijk ik altijd weg.

Maar waarom?

Hebben jij of ik gefaald?

Heb ik of jij iets gedaan wat hier schuld aan had?

Of ben jij net als mij getekend door alles?

Heb ook jij dingen opgeslagen. Heb jij mijn trauma’s om je heen vastgezet, ben je met mij mee gaan strijden

Je bent zachter geworden. Meer aanwezig waarom walg ik daarvan?

Want toen je dun was was het ook niet goed en voelde ik me megadik!

Nu ben ik dikker en voel ik me walgelijk.

Alsof ik niet hier mag zijn. Teveel ruimte inneem, die jij, mijn lijf, me gegeven hebt.

Eigenlijk zou ik trots op jou moeten zijn. Op de veerkracht die je bezit.

Op de kinderen die je me hebt gegeven. Met mij hebt gedragen. Dat je mij weer een doel gaf, iets om voor te leven, van te houden!

Waarom hou ik dan niet van jou?

Is het voor mij teveel vel en huid naar mijn zin.

Moet ik dit niet tegen mezelf zeggen?

“Je bent mooi je bent sterk, veerkrachtig en ondanks alle shit blijf je het goede in de mens zien. Blijf je knokken. “

Lief dapper lijf, zullen we ons ontpoppen tot vlinder?

Jij in mijn lijf en ik in mijn Hoofd en zijn?

Hoewel er vast nog wel een breekpunt zal komen, merk ik nu dat er na iedere sessie toch een soort rust over me heen komt.

De scherpe kanten worden eraf gehaald en iedere keer weer ga ik volledig door de angst en gebeurtenis heen.

Tranen komen sporadisch, blijkbaar heb ik mezelf nog erg goed in de hand of komt het gewoon op een andere manier eruit.

Na iedere sessie moet je vertellen wat voor positiefs je tegen jezelf zegt, en of je erin gelooft.

Ik begin weliswaar voorzichtig te geloven dat ik wel waardevol ben, en een doorzetter.

Ondanks alles blijf ik het goede in de mens willen zien, blijf ik hopen op liefde, en goede vrienden.

Blijf ik hopen op geluk en een regenboog vol kleur aan de horizon.

En hoewel ik nog wankel op twee benen sta, staan de benen wel veerkrachtiger naast elkaar dan eerst.

En bedenk ik me, dat ik inderdaad een doorzetter ben.

Omdat je je soms zo stom voelt, omdat je je ellendig voelt, omdat je je vrolijk voelt, omdat…

wat de reden ook mag zijn, op dit stukje web wil ik laten weten dat er zoveel meer mogelijk is dan je denkt, dat je op kan staan na vallen.

M’n blogs zijn reallife, en ik hoop er een ander mee te kunnen helpen, raken of laten nadenken.